Bad To The Bone

Over Bad To The Bone

Hoe klonk dat ook alweer, een échte rockband? Zo een met z’n poten in de klei van de rhythm ‘n’ blues. En hoe zag dat er ook alweer uit? Hele generaties weten het niet meer. Hoe kan het ook, met steeds weer nieuwe muziek? Maar je hoeft maar één glimp op te vangen en één flintertje te horen van Bad To The Bone en je weet meteen wat het is. Je hoeft, in weerwil van hun naam, hun botten niet op te graven, want ze zijn alive and kicking. Pretty Promises is hun vijfde studioalbum, hun derde in eigen beheer. En ja: ‘Rock on!’ is het credo.

Ooit begonnen, gestopt en na een doorstart weer teruggekeerd, komt het Rotterdamse Bad To The Bone op gezette tijden uit hun hol tevoorschijn met nieuw werk en optredens. Met Pretty Promises is het weer zo ver. De laatste keer was bij Thirteen uit 2017. Elke keer is het weer een raadsel hoe goed ze het recept voor hun R&B-tonic vers houden. Onversneden Rock‘n’Roll is geen vanzelfsprekendheid meer vandaag de dag. Maar deze band levert het.

Nog altijd zijn de gebroeders Ibelings, zanger Marc en gitarist Maarten, de boegbeelden van Bad To The Bone. De derde broer Gerben is er allang niet meer bij, maar wordt wel gememoreerd in het nummer Boneheaded Boy, waarin Marc niet alleen zijn eigen schedeldak licht maar ook de bandgeschiedenis toelicht. Dat gaat van: dít is wat wij kunnen, rocken als een malle. Meer moet dat niet zijn. Doe het er maar mee. Voel je vooral gezegend met deze sappige kluif.

De teksten op Pretty Promises winden er geen doekjes om: deze kerels willen maar niet deugen of opgroeien. Je zal ze nooit zien in pak met een stropdas. Hun ‘uniform’ bestaat uit leren jekkies, gescheurde jeans, afgedragen gympen of enkellaarsjes. Halverwege het album is er het ‘tweeluik’ Old Dirty Ass Rock‘n’Roller en I Love My Rock‘n’Roll, wat klinkt als hun beginselverklaring. Hang de piratenvlag uit en zet het bier maar koud. Vergeet ook niet ijs in je whisky on the rocks te gooien.

Waar andere bands, na jaren actief te zijn, prat gaan op ‘vernieuwing’ en ‘relevantie’, daar zijn deze gasten gewoon doorgegaan waar ze gebleven waren. Gelukkig wel. Want je moet er toch niet aan denken dat niemand meer dit soort muziek maakt? De spoeling wordt wat dat betreft steeds dunner, maar de planken waaruit Bad To The Bone muziek zaagt almaar dikker. Vooral niet moeilijk lopen doen. Simpel doorrocken! Hoe moeilijk is dat? Nou, niet voor dit viertal. Naast de broers verdienen ook drummer Karel Dops en bassist Paul van Schaik een name check voor hun solide fundament.

De meeste tracks op het album beuken lekker voort. Nog altijd is ‘Keef’ (Keith Richards) leidend als het gaat om de gitaarriffs van brother Maarten. De Stones, Dr. Feelgood en The J. Geils Band zijn nooit ver uit de buurt. En dat moet ook niet volgens het receptenboek. Af en toe slaan ze een zijstraatje in. Eerste single Above Us One Sky, met zijn meesterlijke Roky Erikson-touch, landt vanaf het moment ‘Go!’ in de Free40 Indie Chart. Let It Go is een moddervette funky rocker à la Remote Control Heroes op hun debuut. Die plaat en opvolger Whirlwind On Fire werden nog gemaakt met de Britse producer Mike Vernon. Tegenwoordig doen de broers het zelf, samen met Hans Pieters.

De ‘grot’ waar deze holbewoners van de Rock’n’Roll hun platen tegenwoordig opnemen is Studio Plug Unit in Reeuwijk, op slechts een paar honderd meter van het ouderlijk huis, waar de band ooit is begonnen in de garage. Deze band zal altijd en op elk vlak full circle komen met zijn roots. Daar hoort zo af en toe ook een rustig liedje bij. Albumafsluiter Tides Of Time is zowaar een beschouwende semi-akoestische ballad. Meeuwen doen ons uitgeleide in de outro ervan. Richting de repeatknop, want we blijven uiteindelijk natuurlijk keihard rocken. Daar gaat het om. ‘Rock on, forever!’

Line-up:

Marc Ibelings: zang, gitaar, harmonica
Maarten Ibelings: gitaar, achtergrondzang, zang
Paul van Schaik: bas, achtergrondzang
Karel Dops: drums, achtergrondzang

Concerten zijn toegankelijk vanaf 12 jaar. Voor meer informatie mail naar info@so-what.nl