Cabaretpoel
4x leuk met uiteenlopende cabaretgenres
Songs, Sound en Soul: De Amsterdamse indie- en garagerock-band draait al 30 jaar mee.
Deuren open: | 20:30 |
---|---|
Start: | 21:00 |
Einde: | 00:00 |
‘Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Scram C Baby is de beste band van Nederland en Et Maintenant … Le Rock is een grandioze plaat.’ Aldus Gert Jonkers in Nieuwe Revu. We schrijven december 1996, ‘de grandioze plaat’ was het tweede album van Scram C Baby. Geen speld tussen te krijgen, denk je als je Et Maintenant … Le Rock 26 jaar later weer eens opzet en terugdenkt aan de geweldige liveoptredens van Scram C Baby. Met als middelpunt zanger John Cees Smit bracht de band heerlijk onstuimige rock-’n-roll. Gruizig, gedreven en urgent. Afwisselend teder en explosief, net als op de plaat. Scram C Baby bestaat nog altijd en maakt nog even gepassioneerd intuïtieve rock-’n-roll. Inmiddels staat de teller op tien albums. De wereld mag zijn veranderd, ook Scram C Baby onderging wat personele wijzigingen, maar de essentie van de band in hetzelfde gebleven.
Die kern werd door John Cees Smit (zang), Frank van Praag (gitaar), Kees Toet (bas) en Robert Lagendijk (drums) voor het eerst echt geraakt op het tweede album. Het debuutalbum Taste (1993, GAP Records) mogen we van Smit best vergeten. ‘Het was vooral alles uitproberen toen. En ik heb met Marc Lamb die het album produceerde en toen drummer was van Claw Boys Claw, ook een mooie tijd gehad. We namen Taste op in de studio van Frans Hagenaars, en we zijn eigenlijk altijd bij Frans gebleven.’
Scram C Baby is niet zozeer naar Excelsior overgestapt, maar gewoon bij Frans gebleven. En die was nu eenmaal mede-eigenaar van dit toen nieuwe platenlabel. ‘Hij haalde ons er eigenlijk automatisch bij en het was ook een gezellige club met de bands Johan en Caesar.’
‘Eerst heette Excelsior nog even Electrolux, waarvoor we een vinyl singletje maakten met drie liedjes die uiteindelijk, een beetje bijgeschaafd, ook op Et Maintenant … Le Rock kwamen.’ Het album werd verder in sessies opgenomen, herinnert Smit zich. ‘Niet een week lang in de studio zitten en alles steeds terugluisteren. We wilden alles steeds het liefst live opnemen, twee à drie liedjes per sessie, maar we deden toch ook overdubs.’
Het was een mooie tijd, herinnert Smit zich. Met repetities in de toenmalige Amsterdamse Sleep Inn (nu Hotel Arena), waar ook concerten werden georganiseerd en Scram C Baby oefenruimtes deelde met onder meer The Scene, Caesar en Loveslug.
‘Et Maintenant … Le Rock’ verscheen in 1996, het geboortejaar van mijn zoon Willem. Hij maakt nu zelf muziek met Canshaker Pi en Personal Trainer en het album zit beter in zijn hoofd dan bij mij.’
Dat kwam goed uit toen het idee van deze vinyl heruitgave ontstond. ‘Alles stond op losse Ampex-banden die allemaal gedigitaliseerd moesten worden. Een enorme klus, alle liedjes moesten opnieuw in elkaar gezet worden. Frans Hagenaars deed de nieuwe mix samen met onze gitarist Frank van Praag, maar ook met Willem. Die haalde steeds precies de juiste zangpartij eruit. Zelf word ik een beetje nerveus van al die laagjes bestuderen. Als het gevoel maar goed is.’
Destijds was Smit gelukkig toen het album af was. ‘Maar er ontbrak toch nog iets aan, vond ik. Ik houd ervan als platen een soort spanningsboog hebben. Ik wilde eigenlijk dat dit album met een soort kakofonie begon, maar had eigenlijk niks liggen. Binnen een dag kwamen we met Exolation, dat we als openingsnummer gebruikten. Die x in de titel had ik van Ferry Roseboom, zie het als een ode aan onze platenbaas. Hij zegt altijd dat mensen een naam met een ‘x’ erin beter onthouden, vandaar ook Electrolux en Excelsior. Dat vond ik wel grappig.’
Zestien alle kanten opstuitende liedjes in iets meer dan veertig minuten, je betreedt nog altijd een groot muzikaal feest als je Et Maintenant … Le Rock opzet. De opgeruimde vakantiesfeer die het oproept werd destijds onderstreept door het hoesontwerp. ‘Ik heb aan de Rietveld gestudeerd en ben van huis uit grafisch ontwerper. Maar anders dan mijn zoon Willem, die echt alles zelf wil doen, vond ik het juist fijn om het hoesontwerp uit handen te geven. Ik had zelf echt alles in de muziek gelegd en betrok voor de hoes liever een andere kunstenaar. Dat werd Monique Willemse, die ik ken van de Rietveld. Iedereen denkt dat het een foto van mij is op de hoes, maar het is een vakantiekiekje van onze bassist toen, Kees Toet.’
‘Het enige waar ik me mee bemoeid heb, is de belettering van de songtitels achterop. Mijn favoriete platen waren destijds de eerste albums van de Artsen en Urban Dance Squad. Achterop het het album van Urban Dance Squad stonden de songtitels allemaal in een ander font. Zoiets wilde ik ook en daar is Monique mee aan de slag gegaan.’
En dan zouden we nog bijna vergeten dat twee liedjes van het album in de film All Stars (Jean van de Velde, 1997) terechtkwamen. ‘Nou ja, een beetje weggemoffeld dan. Volgens mij is het alleen in de oorspronkelijke bioscoop versie gebruikt en is het er later uitgeknipt. Antonie Kamerling heeft muziek op zijn koptelefoon. Heel zachtjes hoor je dan een flard van Exolation. Later zit ook Kisses Suzuki nog in een scene met hockeymeiden. Heel leuk.’
Het waren kortom mooie tijden voor Scram C Baby, dat volop aan het toeren sloeg. Er was een mooi concept bedacht: Et Maintenant … Le Show. ‘Een show met andere bands, maar ook andere acts zoals buikdanseressen. Een raar totaalprogramma ook met dj’s, dat later nog naar een boot is verplaatst. Dat vond ik echt prachtig. Samen spelen met Claw Boys Claw. Als jonge fan van 14 jaar zag ik ze nog spelen in De Pul in Uden, en ineens zat je samen op hetzelfde podium.’
Vrijdagen zijn toegankelijk vanaf 12 jaar. Voor meer informatie mail naar info@so-what.nl